چگونه کودکان و نوجوانان را برای پذیرش دیابت آماده کنیم؟

تشخیص دیابت نقطه‌ی آغاز دوره‌ای از تطابق روانی و رفتاری برای کودک و خانواده است. این لحظه اغلب با طیفی از واکنش‌های احساسی شدید از سوی والدین و خود کودک همراه است؛ احساساتی مانند شوک، انکار، خشم، غم، ترس یا حتی احساس گناه. اگرچه این احساسات در ابتدا بسیار سنگین به‌نظر می‌رسند، اما با گذشت زمان و دریافت حمایت مناسب، معمولاً کاهش می‌یابند.

کودکان و نوجوانان ممکن است در مواجهه با وضعیت خود بویژه در برابر تزریق‌های مکرر انسولین و روند روزمره کنترل بیماری احساس اضطراب کنند. احساس سردرگمی، ترس از افت قند یا مشاهده علائم قند خون پائین در مکان‌های عمومی، حس متفاوت بودن نسبت به هم‌سالان، و نگرانی از نگاه دیگران در محیط مدرسه یا جمع‌های خانوادگی، از جمله دغدغه‌های رایج آن‌هاست.

برخی از کودکان ممکن است احساس کنند که با آن‌ها به‌طور متفاوتی رفتار می‌شود یا بار سنگینی بر دوش خانواده گذاشته‌اند. کنترل دائمی رفتارهای غذایی، سؤالات مکرر درباره احساسات، دوزهای انسولین و نوسانات قند خون، گاهی باعث ایجاد تنش در روابط خانوادگی یا حتی احساس حسادت میان فرزندان می‌شود. طبیعی است که نوجوانان در بعضی مقاطع از ابتلا به دیابت خود، ناراحت، خسته یا خشمگین شوند. در صورتی که این احساسات عاطفی روند مدیریت بیماری را مختل کند، مشاوره با تیم مراقبت دیابت شامل مددکار اجتماعی، روانشناس یا روانپزشک، اقدامی ضروری و مؤثر است.